Cumhurbaşkanlığı seçimi yaklaştıkça Güneydoğudaki olaylar boyutlanıyor.

Karakollar basılıyor, iş makinaları yakılıyor, köprüler yıkılıyor, Bayrağımız indiriliyor… 
Geldikleri noktayı 20 yıl önce düşlerinde görseler, kendileri de inanmazlardı.

Kolu kanadı kırılmış TSK ise yerlerde sürünüyor, PKK’dan dayak yiyor. 
Gündemi PKK belirliyor: 

Apo’ya ve Kandil’dekilere af.

Kürtçe eğitim. (Kürtçe öğretimi kesmiyor)

Kaynaklardan pay.

Özerk yönetime kolluk gücü. (PKK’nın resmileşmesi).
Özerk yönetime yargı.

“Ayrı devlet” diyecekler; dilleri varmıyor. Emperyalizmin kucağında bağımsızlık savaşı veriyorlar (!)

Gelelim bu tarafa;

Cumhuriyet’i “hazmettire hazmettire” dönüştüren adam; demokrasi tramvayından inmek için seçimi bekliyor. Kazanmak için elinden geleni yapacak; kendi tabanında sorun çıkmadıkça Kürtlerden oy almak için istedikleri her şeyi verecektir.

İktidarın üçüncü ortağı için ise ‘no problem’. Lozan’da verdiklerini fazlasıyla geri aldılar; sıra binlerce yılda oluşturduğumuz değerlerin yok edilmesine geldi.

Peki ya muhalefet?

12 yılda nereden nereye geldiğimize bakılırsa, onların işi de “feran iştirak”. Türkçesini söylersek ‘kenardan katılma’. Yani görüntüyü tamamlıyorlar.

Düşünün bir, tek parti görüntüsü olsaydı ne olurdu; otoriter yönetim olurdu.

O zaman Tayyip de jakoben olurdu Allah korusun.