Sevgili okurlarım!

Bundan kırk yıl önce 35 yaşımı geride bırakmış olup, kendimi memleketime adamış bir insanım. Her ne kadar bu mektubu başkasına yazdırıyor olsam da kendime yetecek kadar tahsilim mevcut olup, biraz çabalarsam okumaya da gözüm kesiyor.

Ne zaman seçim lafı edilse kendi kendime derim ki ölmeden bir dem süreyim, başkan olup biraz da ben götüreyim. Lakin projelerimi koltuğuma alıp kapısını çaldığım partiler, “telefonunuzu bırakın, biz sizi arayalım”, demiş olmalarına karşın yıllar geçti beni aramadılar.

Artık yaşım da kemale erdiği için siyasetin kapısını son kez çalmaya karar verdim.

Önce hissiyatımı açıklamak isterim.

Yanlış anlaşılmasın, kuşku yok ki düzgün başkanlarımız da var. Lakin usul, erkân bilmez bir sürü kılkuyruğun milleti tırtıkladığını görünce benim de içimde bir çalıp çırpma isteği belirdi. Yerimde duramaz oldum, illa ki bir şeyler cukkalamak istiyorum. Şöyle ağız tadıyla bir aşıramento yapıp deveyi havuduyla götüremezsem içimde ukde kalacak.

Misal, kentsel dönüşümdür deyip memleketin yarısını satayım, garip gureba donsuz kalsın.

Nerede biraz yeşillik kalmışsa, nerede sit varsa kökünü kazıyayım, şanım yürüsün.

Şöyle adam gibi, kanırta kanırta, raconuna göre götürmek istiyorum. Ayakkabı kutusuydu, sayma makinasıydı; uğraşamam. Öyle cukkalamak istiyorum ki, duyan “aşk olsun” desin.

Ben, kendim aşırı ideolojik bir insan olduğum için siyasi partilerimiz arasında hiçbir ayırım yapmam. Parti büyüklerimin övdüğünü över, sövdüğüne söverim. Kullanışlı bir başkan olacağım konusunda kendime güveniyorum. Bana gösterilen boş kağıtları soru sormadan imzalarım. Başkanım isterse otururum, istemezse ayakta dururum. Tek tek basarım, bade süzerim, inci dizerim.

Benim gibi bir insana bu güne kadar neden itibar edilmedi, anlayabilmiş değilim.

Sayın okurlarım, lütfen gücünüzü kullanın, imza toplayın, partilere baskı yapın beni kullansınlar. Hangisi olursa olsun fark etmez.

Himmetinizi bekliyor sevgilerimi yolluyorum.